Ανθισμένες κερασιές του Απρίλη

Σε ξύπνησα. Συγχώρεσε με, αγάπη μου. 

Ήθελα να πάρω τη γεύση από τη σάρκα σου. 

Συγχώρεσε με. 

Είμαι η υπόσχεση της Άνοιξης που άγγιξε το στήθος σου. 

Ολόιδιος Χειμώνας. 

Δεν ήμουν εγώ. Ήταν το ποίημα που στόλισε τα μαλλιά σου 

κι ανέσυρε από το σκοτάδι τον ήλιο και τον έβρεξε στη θάλασσα

Σε αναπνέω.
Στάζει το φως μέσα στο στόμα μου. 

Δεν ήμουν εγώ που σε τραυμάτισα. 

Ήταν ο ήλιος του μεσημεριού που κούρνιασε στη χούφτα μου κι εγώ σε αγκάλιασα. 

Και μάτωνες. 

Τότε κατάλαβες πως πληγώνει τόσο φως.
Είπε ο ποιητής και έφυγε.




Ιωάννα Ευθυμιάδου

Τα λόγια

Αυτά που λες.
Αυτά που θέλεις να μου πεις.
Αυτά που λες πως μου έχεις πει.
Αυτά που έλεγες, όταν δεν μου μιλούσες.
Αυτά που είπες μια φορά.
Αυτά που λες και ξαναλες.
Αυτά που είχες να μου πεις.
Αυτά που μου είπες τελικά.
Αυτά που θα ‘θελες να μην τα είχες πει.
Αυτά που θα μου πεις μετά.
Αυτά που είπες πως κάποια μέρα θα μου πεις.
Αυτά που δεν θα πεις ποτέ.
Αυτά που κάποτε θα λες, όταν θα έχεις πάψει πια να μου μιλάς.

Αυτά που εγώ ακούω.



Γιάννης Αντάμης

Ερωτεύεσαι για να μάθεις ποιος είσαι

-Τι είναι λοιπόν το να ερωτεύεσαι αληθινά;

-Το να είσαι αληθινά ερωτευμένος είναι να πιστεύεις ότι με το να ερωτεύεσαι θα πάρεις μια αλήθεια για τον εαυτό σου. Ερωτευόμαστε αυτόν/ή που έχει την ανταπόκριση ή μια ανταπόκριση στην ερώτησή μας: «Ποιος είμαι;»

-Γιατί κάποιοι γνωρίζουν πώς να ερωτεύονται και κάποιοι άλλοι όχι;

-Μερικοί άνθρωποι ξέρουν πώς να προκαλέσουν τον έρωτα στο άλλο πρόσωπο, όντας εραστές κατά συρροή, παρομοίως άνδρες και γυναίκες. Γνωρίζουν τι ωθεί κάποιον να ερωτευτεί. Αλλά δεν ερωτεύονται απαραιτήτως, μάλλον παίζουν τη γάτα με το ποντίκι με το θήραμά τους. Για να ερωτευτείς πρέπει να παραδεχτείς την έλλειψή σου και να αναγνωρίσεις ότι χρειάζεσαι τον/την άλλο/η, ότι σου λείπει. Εκείνοι που νομίζουν ότι είναι πλήρεις μόνοι τους ή θέλουν να γίνουν δεν ξέρουν να ερωτεύονται. Και μερικές φορές το επιβεβαιώνουν με πόνο. Χειραγωγούν, κινούν τα νήματα αλλά για τον έρωτα δεν γνωρίζουν ούτε τα ρίσκα του ούτε την ευχαρίστησή του.

Jacques-Alain Miller

Εσπερινός της Αγάπης

Η πόλη με οβελίες αλλού γιορτάζει.
Σταθμός Πελοποννήσου
κι απομεσήμερο του Πάσχα σε παγκάκι
μόνον εσύ κι εγώ καθόμαστε, μητέρα.
Είμαστε γέροι πια κι οι δυο
κι εγώ αφού γράφω ποιήματα
πιο γέρος.
Αλλά πού πήγανε τόσοι δικοί μας;
Μέσα σε μια βδομάδα
δεν απόμεινε κανείς.
Ήταν Μεγάλη βέβαια
γεμάτη πάθη, προδοσίες, σταυρώσεις-
θέλουν πολύ για να υποκύψουν οι κοινοί θνητοί;
Έτσι ακριβώς, από τα Βάγια μέχρι σήμερα
θα ‘πρεπε κάπως να ‘χαμε κι εμείς χωρέσει.
Όμως το Πάσχα τέλειωσε, μητέρα.
Κι εμείς τι θ’ απογίνουμε
σ’ ένα παγκάκι
αθάνατοι
καθώς νυχτώνει;





Γιάννης Βαρβέρης

(Από την ποιητική συλλογή «Ο Άνθρωπος Μόνος», Κέδρος, 2009)