Σάββατο 1 Απριλίου 2017

Ένα φάντασμα




Μες στα υπόγεια της απύθμενης θλίψης
Όπου η Μοίρα μ' εξόρισε ήδη
Εκεί ποτέ δε μπαίνει ακτίνα ρόδινη και χαρωπή
Εκεί μόνο με τη Νύχτα, αγέλαστη κυρία,

Είμαι σαν ένα ζωγράφο που ένας σαρκαστής Θεός
Αλίμονο, τον καταδικάζει να ζωγραφίζει, πάνω στα ερέβη
Όπου μάγειρας με πένθιμες ορέξεις,
Μαγειρεύω και τρώω την καρδιά μου,

Στιγμές στιγμές λάμπει και ξαπλώνεται κι απλώνεται
Μια οπτασία πλασμένη από χάρη και λάμψη.
Με τ' ονειρικό κι ανατολίτικο βάδισμά της

Όταν φτάνει μ' ολόκληρο το μεγαλείο της, 
Αναγνωρίζω την ωραία μου μουσαφίρισσα:
Αυτή είναι! μαύρη κι όμως τόσο φωτεινή.



Σαρλ Μπωτλαίρ





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου