Είσαι

τόσο που σε κοιτάω
δένω καρπός ωραίος και
μέγας της ομορφιάς και της χαράς
Το κορίτσι με το μεγάλο όνομα του λουλουδιού
είσαι.



Αντιόπη

κάποτε σε γέννησε ένας ποταμός κι η νύχτα
κι ομόρφυνες ημέρα απέναντι στον ήλιο,
Σήμερα γυρνάς μέσα μου πατρίδα μου και φως μου
με τούτα τα μαλλιά σου φωτεινές γραμμές νερού
με τούτα τα μάτια σου νερένιες γραμμές φως
με τούτο το πρόσωπό σου θάλασσα κι αυγή
Γιατί σε θυμάμαι όταν βρέχει;



Στο μπαλκόνι

το κορίτσι στο μπαλκόνι
ντύθηκε απόψε τις ώρες μου
και στα μαλλιά σου χτένισες όμορφα τοπία αγάπης
Σε διψάω.
πόσο πονάω ακούγοντας τα λαϊκά τραγούδια.



Κατερίνα

Β

Τι χαρά η αγάπη μου,
του νερού είναι και της αμυγδαλιάς
και του γλυκού πρωινού.
χαρά η αγάπη μου
των χορταριών και των πουλιών.
αγάπη μου,
παίρνω το φως και είμαι σε
κρατάς με και φωτίζεσαι.

Η δική μου αγάπη είναι δέντρο θαλασσινό.

Άνεμος είσαι και βροχή και νύχτα
κι ατέλειωτος κελαηδισμός
η αγάπη μου


Ζ

στη θάλασσα που μας διψάει
έλα
στη θάλασσα που μας υπάρχει
γείρε,
η ωραία μου
κι η αγάπη μου.
όπως μιλάς σε γεύομαι
κι όπως σιωπάς σ’ ακούω.


ΙΒ

στην ομορφιά των ματιών σου είμαι
και στην κίνηση του κόσμου που τον γέρνεις
υπάρχω.
να σου πω για τη μεγάλη γλύκα του χελιδονιού:
Μιλάω στα πράγματα και μ’ ακούς.


ΙΓ

διάβασέ μου τούτο τον ήλιο το βουνήσιο
και τούτο το νερό της θάλασσας και τ’ ουρανού
μπορείς
να είσαι και γίνεσαι, να με κοιτάς και γίνεσαι
φως νερού και πόνος της χαράς
και θέλεις και αγαπάς τη μουσική
που σου γίνομαι, κυρά μου.




Διονύσης Καρατζάς

(ποιήματα από το βιβλίο "Σύγχρονη ερωτική ποίηση", Καστανιώτης, 2007)