όπως πίνουμε από την πηγή
την αγάπησε με έναν έρωτα πιο αναγκαίο
απ' ό,τι στους πνεύμονες ο αέρας που αναπνέουν
κι η Ευρυδίκη αγάπησε αγάπησε τον Ορφέα
την κούραση του κορμιού του που ήταν
σαν την κόπωση ενός δέντρου μετά τη θύελλα
αγάπησε το στόμα του που έγινε σιωπηλό
αγάπησε αγάπησε κυρίως τη νύχτα στα μάτια του
τόσες γυναίκες είχαν αγαπήσει τον Ορφέα
τόσες είχαν χορέψει στο τραγούδι του
είχαν ονειρευτεί να είναι μια ακόμη χορδή στη λύρα του
εκείνη όχι, εκείνη χλεύαζε το τραγούδι του ποιητή
εκείνη εκείνη γνώριζε το τραγούδι της γης
το τραγούδι του δέντρου και του ουρανού ήταν η ίδια της η σάρκα
εκείνη αγάπησε τον Ορφέα για τη νύχτα στα μάτια του
αγάπησε στα μάτια του το βαθύ τραγούδι
εκείνο που δεν έχει όνομα για τους ανθρώπους
και που το γνωρίζουν μόνο τα μάτια που αγαπούν
τους είδα και τους δυο τους ω ναι τους είδα
όταν ο ένας αντίκριζε τον άλλον
θα 'λεγες ένα παιδί μπροστά στη θάλασσα
και φοβήθηκα φίλε μου η ευτυχία είναι φοβερή
Jean-Pierre Simeon
(ποίημα από το βιβλίο "Ανθολογία Σύγχρονης Γαλλικής Ποίησης", Άγρα, 2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου