Παρασκευή 1 Μαΐου 2015

Ελάχιστο κενό




Κι όμως.
Έφτασα να χωράω σε τούτο δω το κούφωμα του κόσμου.
Δεν ήμουν πάντα έτσι.
Με στένεψαν οι αγκαλιές
Με στέγνωσαν τα καλοκαίρια
Χωρίς χυμούς πορεύομαι.
Σώμα λειψό, κενό, ασθενικό.
Με μια καρδιά να περισσεύει από παντού.
Μη με βλέπεις έτσι.
Με στέρεψαν τα γέλια
Με μάδησαν τα φιλιά
Με χώνεψαν οι εποχές.
Και πια χωράω σε αρμούς,  σε αυλακιές, σε περιθώρια.
Σε σκουληκότρυπες και σε ρωγμές.
Σε κάθε ελάχιστο κενό που αφήνει ο χρόνος.
Μόνο μου βάσανο αυτή η καρδιά·
Πάντα κι από παντού να περισσεύει.



Μαρία Μυλωνά





1 σχόλιο:

  1. Κανε με παλι να μπορω...Δειξε μου παλι πως να θελω...Μη μου μαθαινεις το σωστο...θελω να θελω ,οχι να ξερω...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή