Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Διθύραμβοι ερειπίων




Ψάχνω ήδη την φράση να την βάλω
και με τρομάζει
που δεν την βρίσκω
πάλι...

ίσως την βρήκα,

Έχω διαβάσει διθυραμβικές κριτικές για τα ερείπιά μου

ίσως όχι.



Ερασιτέχνης Άνθρωπος


Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

Τώρα




Ποτέ δεν θέλησα να αυτοκτονήσω,
ποτέ δεν θέλησα
να απέλθω· μα τώρα, ατενίζοντας
το μέλλον, κάνοντας σκέψεις για
μέρες που πάνε στραβά
και ρέουν μέχρι τέλους,
αφήνοντας ένα βρωμερό κουφάρι
σε μια άνυδρη παραλία
Σκέφτομαι—
σχεδόν
Σκέφτομαι—
αλλά
Όχι. Όχι ακόμα.


Mary Barnard


μτφρ Νεφέλη Αντουλινάκη

(ποίημα από το βιβλίο της "Collected Poems", εκδόσεις Breitenbush Books, 1979)






Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Άδικο αίμα




Γιατί
Τόσα
Βλέμματα
Ψέματα
Για
Ένα
Αίμα
Προκαταβολικά
Χαμένο;


Μηδέν

Ρέζους

Ερωτικόν


Γιατί
Τόσος
Άδικος
Θάνατος
Στο
Φλιτζάνι;


Σταύρος Σταυρόπουλος

(αναδημοσίευση από το προσωπικό του blog: http://sstavropoulos.blogspot.gr/2014/07/blog-post_8.html)


Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

Εγώ, άγονη γραμμή





...

Ξεροσταλιάζω εγώ
ανεμίζω τις αποσκευές μου να με δουν
αλλά τα κύματά σου δεν πλευρίζουν
με προσπερνούν.

Τί συμβαίνει θάλασσα

άγονη γραμμή πλέον θεωρούμε;


Κική Δημουλά


(απόσπασμα ποιήματος από το βιβλίο της "Δημόσιος Καιρός" Ίκαρος, 2014)



Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

Εφημερεύοντα μάτια





Όταν μου λείπεις

                                   τα μάτια μου
                                    
                                                                 εφημερεύουν.



Ερασιτέχνης Άνθρωπος





Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

Η Νέα Λάουρα



"Mediterranean Muse" του Ν. Εγγονόπουλου


οι τεράστιοι θησαυροί
— για τους οποίους τόσα θρυλούνται —
της πτωχής
περιγιαλούς
κόρης
είναι
τα μόνα
χείλη της
τα μόνα
ηδύγευστα χείλη της



πόσο μου λείπουν και πόσο τα νοσταλγώ
— και τα δοξάζω —
σα βρίσκομαι μακρυά
να περιπλανιέμαι
σε τούτα τ’ άχαρα
τ’ απίστευτα ταξείδια
που κάθε τόσο
επιχειρώ


κι’ όμως πόσο τα χαίρομαι
— και τα δοξάζω —
σα βρίσκομαι
κοντά
της
είναι η ζ ω ή
βγαίνει και παίρνει γύρα
σοκάκια
και μαχαλάδες
και με λυγμούς
με φωνάζει
και με ζητά


έλα
μην κάνεις έτσι
είμαστε Έλληνες
συ είσαι
— τι θαύμα! —
μια κόρη
Ελληνίς


όταν κοιμούμαι
τα λουλούδια της αμασχάλης σου
έρχονται
και μου θωπεύουν
όλο το κορμί
και σαν ζωγραφίζω
τότε
έρχονται
τα μάτια σου
τα ωραία
στην άκρια του χρωστήρα μου
και σεργιανίζουν
πάνω
σ’ όλη την επιφάνεια
του μουσαμά


για να ξέρης :
σ’ έχω κάνει αθάνατη


Νίκος Εγγονόπουλος


(ποίημα από το βιβλίο του Ποιήματα, Β΄. Ίκαρος, 1977)


Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

Ετοιμάζονται φτερά







Έκανα υπομονή

ετοίμαζα μέσα μου κρυφά
χωρίς να το υποψιάζομαι
τη μέρα που θα κάνω φτερά
και θα φύγω.

Νίκος Καζαντζάκης




Σάββατο 5 Ιουλίου 2014

Λείπει το Γ






Λείπεις.


Παρακολουθώ το φως του ήλιου να χύνεται απ'τις γρίλιες στο σεντόνι μας.
Με τις άκρες των δαχτύλων αγγίζω τις ζεστές αχτίδες.
Πάντα προτιμούσαν τη δική σου πλευρά.
Σήμερα, όμως, πέφτοντας στο κρεβάτι παλεύουν να γράψουν και τ'όνομα σου
Μικρά μικρά "Γ" απο φως σκόρπια στο λευκό σεντόνι

Αν κοιτάξεις
μέσα στις σκιές θα με βρεις κάπου κρυμμένη.
Κάθε Μ θα είναι η αρχή
και κάθε Γ θα'ναι πάντα το τέλος.
"Μα δε τελειώνει λέξη σε γ" θα πεις.
Κι όμως,
οι λέξεις τελειώνουν εκεί που αρχίζεις εσύ.
Όπως οι αχτίδες του ήλιου·
λίγο πριν χαθούν θα σε χαράζουν πάντα με φως στο κρεβάτι.


Κάθε Μ θα είναι στη σκιά
Και κάθε Γ θα'ναι πάντα το φως.


Μαρία Ζαγκλαρά






Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Άγιος Υάκινθος

Ὑακίνθῳ σήμερον...



Ο Άγιος Υάκινθος ξυπνάει τα μεσημέρια
Παίρνει την Κρήτη στα φτερά, τον έρωτα στα χέρια
Κατηφορίζει το βουνό, το μονοπάτι παίρνει
Κι ο ήλιος μόλις τον κοιτά χαμογελά και γέρνει

Ο Άγιος Υάκινθος ανοίγει παραθύρια
Σμίγει τα στήθια, τα κορμιά, και χτίζει τα γιοφύρια
Ν' αγαπηθούν οι άνθρωποι, να ομορφύνει ο κόσμος
Ν' ανθίσει ο βασιλικός, η ρίγανη, κι ο δυόσμος

Ο Άγιος Υάκινθος ξυπνάει στον Ψηλορείτη
Να 'ρχότανε να πέρναγε κι απ' το δικό σου σπίτι
Να σου 'φερνε, να σου 'λεγε τον άγιο έρωτά του
Να ξύπναγες απ'την αρχή, να 'ρχόσουνα κοντά του


Αλκίνοος Ιωαννίδης





Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

Υγρασίες





Είχαμε καθίσει για καφέ το απόγευμα,
Πέμπτη όπως πάντα,
ήλιος λιτός Φεβρουαρίου και γλυκός σαν Οκτωβρίου
με αρκετά πουλιά στις φυλλωσιές
και ποικιλία τζαζ από τα σαθρά ηχεία.
Κουβεντιάζαμε διάφορα και είχες σκαλώσει τα πόδια σου
στην τρίτη καρέκλα,
τα γόνατα και η ανεβασιά τους είχαν πάρει την κλίση
προς την θηλυκιά λεκάνη σου και τους μηρούς
και οι καμπύλες του μπλουτζίν μού φέρναν έξαψη.
Αποήπιαμε,
γύρισα στον ξενώνα και μπήκα στο μπάνιο
γιατί είχα μουσκευτεί καθισμένος αντίκρυ σου.
Τι είν’ η ζωή, παρά μερικά ευτυχισμένα περιστατικά
αυτού του τύπου σε ποικίλες εκδοχές.
Είχε να μου συμβεί από τα μαθητιkά πάρτι
τότε που ανοίγαμε «τρύπες στα μπούτια» με Ανταμό-
αλλά την distance-ρεύση, χωρίς αγγίγματα-χουφτώματα,
την άναφη, είχα να την πάθω από το δημοτικό,
την φευγαλέα γλυκούτσικη γλύκα που τρεμίζει.
Θέκκιου, εκ των υστέρων
για το άθελά σου σκόπιμο ποζάρισμα.



Μίμης Σουλιώτης